26 października 2007 roku szkoła otrzymała sztandar i imię ojca Kazimierza Wyszyńskiego. 

Czcigodny sługa Boży Ojciec Kazimierz Wyszyński urodził się 19 sierpnia 1700 roku w miejscowości  Jeziora Wielka k. Warszawy (obecnie Jeziora, w odległości około 1 km od budynku naszej szkoły!). Na chrzcie otrzymał imiona January Franciszek. Gdy miał dwa lata, rodzina musiała uciekać przed wojskami szwedzkimi plądrującymi kraj. Wyszyńscy mogli  powrócić do swych posiadłości dopiero w 1708 roku. Zgodnie z wolą ojca, Franciszek studiował prawo, przygotowując się do pracy w kancelarii królewskiej. Uczynił ślub odbycia pielgrzymki do grobu św. Jakuba do Compostelli w Hiszpanii. Mimo sprzeciwu rodziny nie zmienił swej decyzji. Wreszcie otrzymał ojcowskie błogosławieństwo i udał się do Rzymu. Przybył do Wiecznego Miasta w październiku 1721r. i wkrótce udał się w dalszą podróż z grupą pielgrzymów. Z powodu choroby musiał jednak powrócić. W Rzymie uzyskał zamianę swego ślubu na nawiedzenie rzymskich kościołów oraz spełnienie uczynków miłosierdzia.
 

Podczas pobytu w Wiecznym Mieście młody Wyszyński przypadkowo spotkał o. Joachima Kozłowskiego, prokuratora Zakonu marianów. Dowiedział się wtedy, że jego brat (który ok. 1716r. wstąpił do nowicjatu marianów) przyczynił się do wyrządzenia Zakonowi wielkich szkód. Dogłębnie poruszony tą wiadomością, oświadczył, że pragnie naprawić to, co jego brat zepsuł i poprosił o przyjęcie go do zakonu. W dniu 18 listopada 1723r. Franciszek przywdział biały habit mariański i otrzymał imię zakonne Kazimierz od św. Józefa. Po powrocie do Polski odbył nowicjat, a w roku 1725 złożył śluby zakonne. W rok później otrzymał święcenia kapłańskie. Od początku życia zakonnego o. Kazimierz odznaczał się dążeniem do doskonałości, gorącym nabożeństwem do tajemnicy Niepokalanego Poczęcia NMP i troską o ubogich i społecznie pokrzywdzonych. Podjął także usilne starania o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego założyciela marianów, o. Stanisława Papczyńskiego (1631 - 1701). Członkowie wspólnoty wyrazili swoje uznanie dla jego posługi  poprzez mianowanie go kolejno: mistrzem nowicjuszy, przełożonym domu zakonnego, prokuratorem w Rzymie, a także - dwukrotnie - generałem: w latach 1737 - 1741 i 1747 - 1750. Służąc wspólnocie z wielkim oddaniem, przyczynił się do jej umocnienia i wzrostu, oraz, poprzez przyjmowanie kandydatów z różnych krajów Europy, uczynił ją instytucją międzynarodową. W roku 1753 o. Kazimierz udał się do Portugalii, gdzie założył na wzgórzu Balsamao pierwszy mariański klasztor. W tymże klasztorze zmarł 21 października 1755 roku w opinii świętości.